inżynier budownictwa (magister budownictwa i miernictwa) i teoretyk architektury, konstruktor, poeta, uczestnik spotkań artystów w salonie Deotymy, projektant wielu budynków.

Uczył się w szkołach wojewódzkich w Pułtusku. W 1824 r. ukończył budownictwo na Królewskim Uniwersytecie Warszawskim i otrzymał dyplom magistra budownictwa i miernictwa. Jeszcze w czasie studiów swymi projektami zwrócił uwagę ówczesnych ministrów: ks. Druckiego-Lubeckiego, hr. Mostowskiego, hr. Grabowskiego, Stanisława Staszica. Na koszt rządu został wysłany na stypendium do Włoch (należał do Akademii Sztuk Pięknych we Florencji). Po powrocie został asesorem budownictwa przy Komisji Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Uczeń Antonia Corazziego.

Ok. 1830 r. porzucił służbę rządową i osiadł na wsi. Po latach powrócił na stanowiska rządowe za sprawą hr. Grabowskiego. Otrzymał posadę budowniczego zamku i pałaców cesarskich w Warszawie i Skierniewicach.

Zaprojektował liczne pałace na Mazowszu i na Litwie. Był autorem przebudowy pałacu Saskiego w Warszawie w stylu klasycystycznym (1838–1842), katedry św. Jana w stylu gotyku angielskiego (1836-40), zaprojektował szpital św. Łazarza, pałac cesarski na Powązkach, przebudował kościół św. Wawrzyńca na Woli na cerkiew w 1841 r. Zaprojektował melioracje w Łazienkach, cokół pod pomnikiem Kopernika i tunel pod Wisłą w Warszawie (projekt odrzucony z powodu wysokich kosztów realizacji). Skonstruował m.in. zegar astronomiczny i maszynkę do rachunków; wymyślił kolej jednoszynową z wagonami po obydwu stronach.

Pisał prace z zakresu techniki i sztuki. Autor m.in. Projektu drogi pod rzeką Wisłą dla połączenia Warszawy z Pragą (1828).