ur.10 stycznia 1791 r. w Warszawie, zm. 30 września 1832 r. w Krakowie

powieściopisarka, autorka romansów i umoralniających książek dla dzieci.

Rodzice Jaraczewskiej pochodzili z najsłynniejszych rodów polskich. Ojciec – Kazimierz Krasiński (oboźny wielki koronny), był synem kasztelana zakroczymskiego Antoniego Krasińskiego herbu Ślepowron (1693–1762). Ożenił się z Anną Ossolińską, miecznikówną litewską, córką Aleksandra Macieja. Z tego małżeństwa, zawartego w roku 1782 przyszło na świat dwoje dzieci: Józef Maciej Wawrzyniec Onufry, urodzony w roku 1783 i Elżbieta Marianna Józefa Anna. Familię Krasińskich zaliczano do najlepszych w kraju, jej członkom przysługiwał tytuł hrabiowski, zaś brat Jaraczewskiej – Józef – należał do grupy najbogatszych ludzi w Polsce. Najwcześniejsze dzieciństwo spędziła w majątku rodzinnym Zegrze, później trafiła do Galicji, a w roku 1802 zamieszkała w Radziejowicach pod Warszawą. W młodości otrzymała bardzo staranne wykształcenie.

Wyszła za mąż w 1815 r. za Adama Jaraczewskiego (urodzonego 17 lutego 1785 r. w Lubini Małej koło Jarocina). Zaraz po ślubie, prawdopodobnie pod koniec roku 1815, Jaraczewscy przenieśli się do Borowicy (około 30 km od Lublina).

W latach 1815–1830 przebywała głównie we własnym majątku (w Borowicy i Żulinie) i tam prawdopodobnie powstały wszystkie jej powieści.

Jednym z ciekawszych epizodów w życiu Jaraczewskiej było zawarcie w 1818 r. znajomości z Johannem Wolfgangiem Goethem w czasie pobytu w Karlsbadzie.

Jaraczewscy mieszkali w Borowicy do wybuchu powstania listopadowego, do którego Adam Jaraczewski przystąpił w stopniu pułkownika, organizując 1. Pułk Jazdy Lubelskiej (późniejszy 10. Pułk, którym dowodził). Jaraczewska zmuszona była opuścić majątek i przenieść się do Krakowa. Nigdy do Borowicy nie powróciła, podobnie jak jej mąż, który zmarł 22 lipca 1831 r. w Płocku i został pochowany w rodowym majątku – Jaraczewie.

Elżbieta Jaraczewska zmarła rok później, 30 września 1832 r. w Krakowie. 

Źródło: Wikipedia