ur. 1786 w Bostyniu (Litwa), zm. 7 sierpnia 1867 r. w Warszawie

tłumacz i poeta.

Urodził się w majątku Bostyń, jako naturalny syn Michała Paca i panny Kamińskiej. Do 14 roku życia kształcił się na warszawskiej pensji Francuza Roussaeu. Przez kolejne 2 lata (1801-1802) uzupełniał swe wykształcenie w Paryżu, a następnie w Londynie (wraz ze swym przyrodnim bratem Ludwikiem M. Pacem. Późną jesienią roku 1806 wstąpił w Poznaniu do 3. Pułku Piechoty (późniejszego 11. Pułku Piechoty) pułkownika Stanisława K. Mielżyńskiego. Służbę rozpoczął w stopniu podporucznika, a już kilka miesięcy później (wiosną roku 1807) brał udział w oblężeniu Gdańska. W drugiej połowie roku szybko awansował, najpierw na porucznika, a następnie otrzymał szlify kapitana. W roku 1809, już jako oficer sztabu głównego, 1 sierpnia został przydzielony do 5. Pułku Piechoty w stopniu szefa batalionu (w randze podpułkownika). Wyróżniony za zasługi wojenne krzyżem kawalerskim orderu Virtuti Militari. W grudniu otrzymał przydział służbowy do sztabu II dywizji generała Henryka Dąbrowskiego. 5 kwietnia roku 1810 r. został przeniesiony, tym razem do 15. Pułku Piechoty. W kampanii wojennej roku 1812 walczył ponownie jako szef batalionu 5 pułku piechoty. Odznaczył się męstwem podczas walk odwrotowych w Kurlandii (wyróżniony w raporcie marszałka Macdonalda z 21 listopada 1812 r.), na Litwie i w Prusach. Wkrótce potem walczył w oblężonym Gdańsku.

Po zakończeniu służby wojskowej poślubił (1815) Barbarę Walknowską i osiedlił się w Górkach Borzych, które ofiarował mu przyrodni brat, Michał Gedeon Radziwiłł. W roku 1821 wstąpił do Towarzystwa Patriotycznego.

Zmarł w Warszawie 7 sierpnia 1867 r.

Twórczość

Około roku 1839 podjął współpracę z Biblioteką Warszawską. Wcześniej (od roku 1834) współpracował też z innymi czasopismami (np. Marzanna). Począwszy od lat 40. XIX wieku interesował się florą, układał zielniki oraz założył oranżerię rzadko spotykanych roślin.

Źródło: Wikipedia