ANDRZEJ BNIŃSKI

      Andrzej Maria Bniński h. Łodzia syn Konstantego Łukasza Bnińskiego jr. z Samostrzela i Marii Teresy Sobańskiej h. Junosza z Kołbiel Wielkich. Ostatnim właścicielem majątku był Konstanty Łukasz Bniński sr do wybuchu wojny w 1939 r., była to ordynacja na Samostrzelu w skład której wchodziło siedem folwarków, z których największe to były Dąbki i Żelazno o łącznej powierzchni pól i lasów to 20000 ha. Rodzina wywodzi się z Bnina, pierwsza siedziba rodziny znajdowała się na wyspie, na jeziorze Bnińskim które przylega do Kurnika.

      Początek rodziny według legendy herb Łodzia wywodzi się z Grecji od Tedeusza króla Cypru, herb do Polski miał przybyć z Czech w 969 r. Pierwszym znanym przodkiem był Piotr, który miał syna Kacpra, oraz wnuka Jakuba, rodzina w linii męskiej żyje do dzisiaj. Andrzej Bniński ma syna Piotra, Konstanty ma dwie córki, a siostra Irena Potworowska ma syna i córkę. W XVI w. było trzech braci: najstarszy Piotr został w Wielkopolsce, a dwaj pozostali bracie wyemigrowali na wschód. W związku z tym są trzy linie, dwie do rewolucji bolszewickiej w 1917 r. mieszkały na wschodzie, a jedna w Wielkopolsce.

      W Wielkopolsce rodzina była licznie rozrodzona i posiadała liczne posiadłości do których należały: Bnin z którego przeprowadzili się po kolejnym napadzie Brandenburczyków do Kurnika który został wniesiony w wianie do rodziny Bnińskich było to w okresie panowania, Mieszka I, Bolesława Chrobrego i Mieszka II. Murowany zamek w Kurniku został wybudowany przez Mirosława z Bnina, którego synem był Biskup Andrzej z Bnina. Herbem łodzia pieczętują się następujące rodziny: Wyganowscy, Ponińscy, Moszczeńscy. Przedstawiciele gałęzi wschodniej rodziny Bnińskich postanowiła po wybuchu wojny w 1939 r. pozostać na emigracji. Na emigracji w Austrii po wojnie zostali Konstanty Łukasz Bninski sr, jego córka Irena Bnińska. Kolejne córki Katarzyna Światopełk – Mirska i Teresa Bnińska zamieszkały po wojnie w Hiszpanii. W Polsce zostały dwie córki Konstantego, Maria Brzozowska i Anna Ronikier – Dolańska, oraz jego syn Konstanty Łukasz Bniński jr.

     Natomiast syn Rafał Bniński w 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej i był osadzony w obozie w Kozielsku z którego został wywieziony w grudniu 1939 r. w beczkowozie z fekaliami i następnie dostał się do Warszawy, gdzie mieszkał, a następnie został zamordowany w niewyjaśnionych okolicznościach w 1943 r, wiadomo tylko, że został aresztowany przez Niemców na rogu ulicy Świętokrzyskiej z Mazowiecką w Warszawie, na oczach swojego ojca, skąd został przewieziony do siedziby Gestapo w al. Szucha i tu ślad się urywa. Rafał Bniński był przed wojną oficerem Oddziału 2 (wywiad wojskowy) Sztabu Głównego W.P., jego żoną była Izabela Czartoryska. Następnie P. Andrzej Bninski przedstawia rodziny sióstr i brata swojego ojca, oraz ich historię w czasie wojny i po wojnie.

     Katarzyna Światopełk – Mirska i Teresa Bnińska, po zajęciu terenów wschodnich II R.P. zostały przez władze Sowieckie zesłane na Syberię, zostały zwolnione z zesłania wraz z całą grupą Polaków dzięki amerykańskiemu Czerwonemu Krzyżowi w 1955 r. i następnie wyjechały do Hiszpanii. Tam Katarzyna Światopełk – Mirska spotkała się z mężem, a Teresa Bnińska wyszła za mąż za kuzyna Piotra Bnińskiego syna Konrada właściciela majątku Witaszyce koło Kalisza. Wieloletnim partnerem Ireny Bnińskiej był Jan Kiepura który często przyjeżdżał do Samostrzela, gdzie śpiewał za balkonu. Jan Kiepura był bardzo zakochany w Irenie Bnińskiej, ale na ślub nie zgodził się Konstanty Łukasz Bniński sr., Irena bardzo to przeżyła i do końca życia pozostała panną.

       Anna Bnińska wyszła za byłego właściciela Ząbek za Stefana Ronikiera syna Adama Ronikiera założyciela RGO – Rada Główna Opiekuńcza. Konstanty Łukasz Bniński jr. Ożenił się z Teresą Bnińską właścicielką majątku Kołbiele Wielkie, majątek był znany z tego, że tam napisał część swojej powiści "Chłopi" Władysław Reymont. Klucz majątków: Samostrzel został kupiony przez rodzinę Bnińskich od rodziny Samostrzelskich, pierwotnie były tam zabudowania typu zamkowego które były zniszczone. Bnińscy postanowili o rozebraniu tego obiektu i wybudowaniu dworu obronnego na wzgórzu, przez następne obiekt został rozbudowany do formy która przetrwała do dzisiaj. Obiekt w czasach świetności był nazywany "Małym Wersalem". Park był o powierzchni 50 h. znajdowło się w nim 12 figur postaci greckich oraz przepływała rzeczka Rokitka. Przy pałcu był browar, były też sady owocowe, budynek administracyjny, stajnia dla 18 koni cugowych oraz garaże dla 3 do 5 samochodów. Były też: żłobek, ochronka, posterunek poczty, czworaki. W gospodarstwie były: cukrownia, płatkarnia, gorzelnia, obory, chlew, kurnik, owczarnia. Samostrzel podlega pod parafię w Sadkach w których Wojciech Bniński ufundował kościół pod wezwaniem św. Wojciecha.

    Pierwszy folwark to Żelazno, które było nastawione na hodowlę bydła, majątek podległa pod Dąbki których ostatnim przed wojną właścicielem był Konstanty Łukasz Bniński sr. W Dąbkach znajduje się dwór o cechach obronnych. Kucz Dąbki miał ponad 2000 ha. ziemi ornej, była hodowli koni najpierw Arabów, a następnie koni Lipicańskich "Lipicanerów", dochowano się sześciu pokoleń, ponadto była hodowla srebrnych lisów oraz bażantów, perliczek oraz bydła. Kolejnym majątkiem było Mrozowo. Następnym majątkiem był Jadwisin, gdzie były ziemie orne i do polowań. Dalej był majątek w Strzelewie któremu podlegała cukrownia na przedmieściach Nakła nad Notecią.

      Konstanty Łukasz Bniński jr. ukończył rolnictwo na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Konserwartorium Muzyczne w klasie fortepianu. Pierwsze oddziały niemiecki przybyły do Samostrzela w dniu 1.09.1939 r. o godzinie 3:00 rano. W pałacu była wtedy tylko Irena Bnińska żona Konstantego Łukasza Bnińskiego sr. Po wkroczeniu niemców Irene Bnińska została przeniesiona do altany w której spędziła zimę z roku 1939 na 1940. W Samostrzelu bywał Adam Mickiewicz, a w II R.P. Marszałek Polski Józef Piłsudski, Prezydent  R.P. Ignacy Mościcki Adolf Bniński był prezydentem Poznania, następnie prezydentem Łodzi, kolejno był Wojewodą Wielkopolskim, dwukrotnie proponowano mu objęcie stanowiska Senatora R.P., którym to był cztery kadencje. Po czwartej kadencji, ponownie został Wojewodą Wielkopolskim.

      W czasie II Wojny Światowej Adolf Bniński był delegatem rządu R.P. na ziemie zachodnie wcielone do Rzeszy. W czasie okupacji niemieckiej ukrywał się na zamku w Poznaniu w którym znajdowała się siedziba Gestapo z którego kierował działaniami Polskiego podziemia. Ukrywał się u służącej pracującej na zamku, która została przekupiona przez Gestapo i wydała Adolfa Bnińskiego w ręce Niemców. Po aresztowaniu przez niemców został przewieziony do fortu VII w Poznaniu gdzie przebywał około tygodnia, następnie po tygodniu rankiem został przez Niemców przewieziony do Poznańskiego ZOO przy ul. Zwierzynieckiej, gdzie został wrzucony do klatki z lwami przez które został rozszarpany.