Ziemiańskie historie
Strona Glowna Galeria Biogramy Miejscowosci Historia mowiona Dodaj historie Wyszukaj Bibliografia
 Strona główna  Biogramy / genealogia  Wojciech Dzieduszycki, h. Sas 

osoba :
     Wojciech Dzieduszycki, h. Sas, hrabia, filozof, eseista, historyk sztuki, pisarz

pokrewieństwa :
     brak ...

nota biograficzna :


ur. 13 VII 1848 w Jezupolu koło Stanisławowa, zm. 23 III 1909 w Wiedniu
polityk, poseł IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji Sejmu Krajowego, filozof, eseista, historyk sztuki i pisarz (dramaturg, powieściopisarz oraz nowelista), konserwatysta, jednocześnie przeciwny polityce stańczyków, podolanin, właściciel dóbr Jezupol koło Stanisławowa.

Studiował historię, filozofię i prawo na uniwersytetach we Lwowie i Wiedniu, gdzie w 1871 został doktorem filozofii. Od 1870 współpracował z periodykiem „Czas” oraz krakowskim „Krajem”. W 1872 debiutował beletryzowanym traktatem filozoficznym Władysław. Wielokrotnie podróżował, m.in. do Włoch i Grecji. Ostatnie lata życia spędził w Wiedniu. 

Był synem hrabiego Władysława herbu Sas i Antoniny z Mazarakich herbu Newlin ze Strutynia. Obydwie rodziny – ze strony ojca i matki należały do elity galicyjskiego ziemiaństwa (były już ze sobą wcześniej skoligacone – macochą hr. Władysława była Klaudia z Mazarakich, siostra jego żony Antoniny), posiadających swoje rozległe dobra w okolicach Stanisławowa, lecz mocno związanych ze Lwowem.

Wojciech Dzieduszycki ożenił się w 1873 r. z kuzynką Seweryną hrabianką Dzieduszycką, córką Aleksandra i osiadł we wsi Olszanica w powiecie tłumackim. Miał z nią m.in. syna Jakuba i córkę Antoninę (po mężu Konradową Łuszczewską).

Odegrał wybitną rolę w życiu politycznym zaboru austriackiego, jako jeden z przywódców partii konserwatywnej.

Od 1876 poseł do Sejmu Krajowego Galicji, zwolennik ugody z Rusinami.
1879–1885 (VI kadencja), 1886[3]–1887[4] (VII kadencja, z I kurii w okręgu wyborczym Stanisławów–Bohorodczany–Tłumacz–Buczacz) i ponownie od 1895 poseł do parlamentu austriackiego, jeden z przywódców Koła Polskiego i od 17 listopada 1904 jego regimentarz (prezes). Zwolennik zasady decentralizacji i praw narodów monarchii austro-węgierskiej.
Od 1887 – członek-korespondent Akademii Umiejętności,
Od 1896 – profesor historii filozofii i estetyki Uniwersytetu Lwowskiego, gdzie cieszył się wielką popularnością wśród młodzieży
W 1898 otrzymał tytuł tajnego radcy
1906–1907 minister dla Galicji.
 1907 odznaczony Orderem Korony Żelaznej I klasy.

Zmarł w Wiedniu, zwłoki przewieziono i pochowano w Jezupolu w grobowcu familijnym.

Źródło: Wikipedia




 data dodania: 2018-11-26