osoba :

pokrewieństwa :

nota biograficzna :

Adela Kieniewicz była córką znanego kolekcjonera i historyka sztuki Antoniego Jodko-Narkiewicza herbu Lis (1843-1892) oraz Heleny Czosnowskiej. Dzieciństwo spędziła w majątku Wolica na Wołyniu, gdzie ojciec założył bibliotekę i galerię sztuki.

W 1894 roku wyszła za mąż za Hieronima Kieniewicza herbu Rawicz (1866-1925), syna Hieronima Kieniewicza (1830-1911), właściciela majątku Dereszewicze na Wołyniu, znanego z udziału w Powstaniu Styczniowym. Zamieszkała z mężem - przedsiębiorcą z branży leśnej i telefonicznej - w majątku Bryniów niedaleko od Dereszewicz, które przypadły w udziale jego bratu, Antoniemu. Pędziła życie typowe dla żony zamożnego ziemianina - angażowała się w prowadzenie majątku, ale dużo czasu spędzała w Warszawie i za granicą. Prowadziła intensywne życie towarzyskie w kręgu rodzinnym i we własnej sferze społecznej, bywając także na salonach arystokratycznych. Interesowała się sztuką i literaturą i marzyła o własnej twórczości, ale jednocześnie była gorliwą katoliczką, co sprawiało, że była krytyczna wobec prądów modernistycznych w literaturze i Kościele, a także skłonna wyrzekać się własnych aspiracji twórczych dla praktyk ascetycznych. Bolała nad brakiem dzieci i przez wiele lat bezskutecznie starała leczyć z bezpłodności.

W 1918 roku Kieniewiczowie uciekli z Polesia do Warszawy. W 1925 roku Hieronim Kieniewicz popełnił samobójstwo. Niewiele da się powiedzieć o okresie życia Kieniewiczowej po opuszczeniu Polesia, ponieważ dzienniki z tego czasu nie zachowały się/nie zostały odnalezione.

Źródło: Archiwum Kobiet baza.archiwumkobiet.