ur. 1 IX 1883 r. w Narwie, gubernia sankt-petersburska, Imperium Rosyjskie, syn Polikarpa i Marceliny z Rząśnickich.

zm. 1 X 1948 r. w Krakowie

polski architekt, przedstawiciel historyzmu i modernizmu, konserwator zabytków.

W latach 1902–1909 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Uzupełniał później swoją wiedzę w Austrii, Czechach i Niemczech. W latach 1910–1912 był wykładowcą na UJ i w krakowskiej ASP. W 1912 wyjechał do Lwowa, gdzie pracował jako profesor Politechniki Lwowskiej (do 1916 r.).

Po powrocie do Krakowa otrzymał stanowisko kierownika prac renowacyjnych na Zamku Królewskim na Wawelu. Na stanowisku tym pozostał do wybuchu II wojny światowej. Jako konserwator Wawelu dokonał odkrycia romańskiej Sali o 24 słupach i rekonstrukcji Rotundy Najświętszej Marii Panny (św. Feliksa i Adaukta), badał Katedrę Wawelską (Kryptę św. Leonarda) oraz wczesnogotyckie systemy obronne Wzgórza Wawelskiego. Jego dziełem jest odnowienie większości wnętrz zamkowych, Brama Herbowa na Wawelu (1921), powiększenie krypty Wieszczów i sarkofag Juliusza Słowackiego (1927–1928) oraz urządzenie krypty Marszałka Józefa Piłsudskiego wraz z nowym zejściem do podziemi katedry z baldachimem (1936–1938). Wyniki swoich badań ogłosił w artykułach: Rotunda świętych Feliksa i Adaukta (NMP) na Wawelu (1918), Z historii romańskiego Wawelu. Pierwsza katedra romańska (1923), Wawel średniowieczny (1932).

W 1920 r. został powołany na stanowisko kierownika Katedry Architektury Zabytkowej na ASP w Krakowie, będąc jednocześnie w latach 1922–1927 rektorem tej uczelni. W latach 1932–1939 był także profesorem Politechniki Warszawskiej kierując Katedrą Projektowania Monumentalnego Wydziału Architektury.

Jako architekt był specjalistą od obiektów użyteczności publicznej. Zaprojektował monumentalny gmach PKO (ul. Wielopole 19, 1924) i położony nieopodal Dom Pracowników Pocztowej Kasy Oszczędności (ul. Zyblikiewicza 5, na rogu z Librowszczyzną, 1923–1927), Mauzoleum generała Józefa Bema w Tarnowie (1927), willę własną w Przegorzałach, zwaną Rotundą (która nawiązywała kształtem do odkrytej przez niego rotundy na Wawelu, 1928–29), Dom Towarzystwa Ubezpieczeń „Feniks” (Rynek Główny 41, 1928–1932), dom im. Józefa Piłsudskiego (ul. Oleandry, 1935) oraz dawne gimnazjum OO. Paulinów (ul. Paulińska, 1935). Projektował pensjonaty (kilka w Krynicy, np. Sanatorium Wojskowe), hotele w miejscowościach uzdrowiskowych, Dom Zdrojowy w Żegiestowie oraz Zamek Prezydenta RP w Wiśle (1929–1930) dla ówczesnej głowy państwa polskiego Ignacego Mościckiego. W okresie II Rzeczypospolitej Józef Gałęzowski i Adolf Szyszko-Bohusz stworzyli ideę Alej Trzech Wieszczów w Krakowie i pomysł dzielnicy oplatającej Błonia krakowskie.

Po wybuchu II wojny światowej, 2 IX 1939 r. Szyszko-Bohusz wziął udział w naradzie dotyczącej sposobu ratowania wawelskich zbiorów. W czasie wojny pracował za zgodą władz podziemnych jako rysownik w prywatnym biurze niemieckim na Wawelu i działał w tajnym Komitecie Wawelskim. 

W 1945 r. powrócił na przedwojenne stanowisko na Wawelu, piastując je do 1946. W 1945 r. uczestniczył również w organizowaniu Wydziału Architektury na AGH zostając jego pierwszym dziekanem.

Publikował w „Architekcie” i „Głosie Plastyków”.

Zmarł w Krakowie, został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w pobliżu Alei Zasłużonych.

Był żonaty ze Stefanią z Rzepko-Łaskich, miał córkę Sławę (1914-2000).

Źródło: Wikipedia