ur. 13 II 1794 r. w Warszawie, zm. 29 października 1865 w Pawłowie pod Wągrowcem

działacz gospodarczy i polityczny, ziemianin, oficer, także polityk.

Był oficerem ordynansowym generała Józefa Zajączka. Wziął udział w wyprawie na Moskwę w roku 1812. Uczestniczył też w bitwie pod Lipskiem, gdzie dostał się do niewoli. Później osiadł w swym majątku ziemskim pod Wschową. W 1851 r. został honorowym obywatelem tego miasta.

W 1822 r. związał się z Towarzystwem Kredytowym Ziemskim. Przez 18 lat działał w nim jako dyrektor generalny. Był deputowanym ze stanu rycerskiego z powiatu wschowskiego na sejm prowincjonalny Wielkiego Księstwa Poznańskiego w 1827 r., w 1830 r., w 1837 r., 1841 r. i w 1843 r. Był posłem na sejm połączony monarchii pruskiej. Deputowany do Pruskiego Zgromadzenia Konstytucyjnego w 1848 r. i Pruskiego Zgromadzenia Narodowego. W 1850 r. zrezygnował z mandatu poselskiego.

Należał do deputacji wysłanej do Berlina w celu uzyskania większej samodzielności Księstwa (1848). Podczas tego przedsięwzięcia przemawiał przed królem Fryderykiem Wilhelmem IV. Wsławił się tym, że w ferworze mowy złapał go za guzik. Zreflektował się jednak szybko, że było to zachowanie niestosowne. Przytomnie powiedział, że delegaci nie mają zamiaru urządzić zamachu nawet na guzik królewski.

Był działaczem Komitetu Narodowego w Poznaniu. Z ramienia tej instytucji wszedł do komisji, która miała przygotować narodową reorganizację Wielkiego Księstwa Poznańskiego.