Syn Wiktora i Aleksandry z hr. Garczyńskich, bratanek Rajmunda Bronikowskiego. Absolwent gimnazjum w Lesznie (1837) i Uniwersytetu im. Fryderyka Wilhelma we Wrocławiu (tytuł doktora filozofii - 1842). W latach 1842-1846 pracował w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Stracił pracę, ponieważ (podobnie jak Hipolit Cegielski i Marceli Motty) odmówił kontroli mieszkań uczniów. W 1851 r. objął stanowisko nauczyciela w Królewskim Katolickim Gimnazjum w Ostrowie Wlkp. 19 stycznia 1868 roku otrzymał tytuł profesorski. Szykanowany przez pruskie władze przeszedł na emeryturę (1883), rok później umarł. Pochowano go na ostrowskim Starym Cmentarzu.

Jako student publikował w leszczyńskim "Przyjacielu Ludu" oraz w poznańskim "Tygodniku Literackim". Publikował zbiory poetyckie: w 1838 r. "Kwiatek Wielkopolski", w 1840 r. - "Moje marzenia", w 1853 r. - "Mnemonion". Przetłumaczył na język polski m.in. dwa tomy dzieł Platona, Ekonomikon i Hippikę i Hipparcha, czyli jazdę konną i naczelnika jazdy Ksenofonta, Odyseję Homera, Historię wojny peloponeskiej Tukidydesa. Jego przekładom zarzucano ociężałość stylu, zbytnią hellenizację składni i zbyt mechaniczne tłumaczenie. Argumentował to usilnym staraniem o zachowanie właściwości oryginału. Bronili przekładów Bronikowskiego m.in. Karol Libelt i Józef Ignacy Kraszewski.

Żonaty z Albertyną ze Święcickich, miał dwóch synów, Stanisława i Kazimierza.