ur. 20 I 1797 r. w Kokoszyńcach k. Tarnopola, zm. 22 X 1880 r. w Gulczewie

poeta, tłumacz, publicysta, lekarz, malarz i humorysta, w latach 1870-1880 członek honorowy Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.

Urodził się w Kokoszyńcach (w II RP w powiecie skałackim), jako syn Stefana i Katarzyny z Kochanowskich. Początkowo kształcił się u bazylianów w Buczaczu, a następnie u pijarów na Żoliborzu. Uczestnik wojen napoleońskich (w roku 1812 wstąpił do 15. Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego – dosłużył się w nim rangi podporucznika). W bitwie pod Lipskiem dostał się do niewoli, z której powrócił po kilku miesiącach (1814). Brał udział w powstaniu listopadowym. Czynnie działał w szkolnictwie podczas powstania krakowskiego i warszawskiego. Po roku 1831 osiadł w Paryżu, gdzie studiował medycynę Francji. W roku 1860 uczestniczył w kampanii sycylijsko-neapolitańskiej pod wodzą Garibaldiego. Zajmował się także: historią, archeologią, malarstwem, handlem i medycyną. Został pochowany na cmentarzu we wsi Imielnica (ob. osiedle Płocka).

W roku 1821 współwydawca Pamiętnika Galicyjskiego. Pierwsze swe satyry i anakreontyki drukował w Pamiętniku Lwowskim (1816), potem w Tygodniku Polskim i Zagranicznym (1818-1819) oraz w Wandzie (1822-1828). Przerabiał komedie Moliera: Górno uczone kobiety (1822) i pisał poematy historyczne Jan Zahorowski (1845). Znany jest głównie jako autor trawestowanej Eneidy (ogłaszanej częściami od roku 1818).

Źródło: Wikipedia