ur. 13 października 1805 w Kosmowie, zm. 20 września 1833 w Awinionie

poeta, przedstawiciel romantyzmu, powstaniec listopadowy, przyjaciel Adama Mickiewicza

Był synem pułkownika Franciszka Garczyńskiego i Katarzyny z Radolińskich, bratankiem Antoniego Garczyńskiego, prefekta departamentu kaliskiego, po którym odziedziczył majatek. Urodził się 13 października 1805 w Kosmowie pod Kaliszem, w rodzinnym majątku Garczyńskich. W wieku sześciu bądź siedmiu lat stracił bowiem ojca, zaś w dwa lata później − matkę. Osierocony trafił pod opiekę siostry ojca, Antoniny z Garczyńskich Fryderykowej hr. Skórzewskiej, zamieszkującej bogaty klasycystyczny pałacyk w Lubostroniu. 

Studiował w Liceum Warszawskim, potem w Berlinie, gdzie słuchał m.in. wykładów Hegla (państwo według Hegla to najważniejsza forma tworząca społeczeństwo, którym przejawia się duch narodu), który stał się jego „nauczycielem” w wyrażaniu myśli patriotycznych, czego dowodem są takie utwory poety jak Sonety wojenne i Wspomnienia z czasów wojny narodowej polskiej 1831 r. Uczestnik powstania listopadowego. 12 września 1831 jako porucznik Szwadronu Jazdy Poznańskiej został odznaczony Złotym Krzyżem Wojskowym Virtuti Militari.

Po powstaniu emigrował do Drezna. Przyjaźnił się z Adamem Mickiewiczem, poznanym w czasie studiów w Berlinie w roku 1829. To właśnie dzięki Garczyńskiemu doszło do spotkania Wieszcza z profesorem historiozofii Eduardem Gansem, który podsunął mu pomysł napisania „epopei Napoleońskiej” (w domyśle: Pana Tadeusza). Relacja Stefana Garczyńskiego, pełniącego wówczas funkcję adiutanta generała Jana Nepomucena Umińskiego, dotycząca obrony Reduty nr 54 podczas rosyjskiego szturmu Warszawy 6 września 1831, natchnęła Adama Mickiewicza do napisania poematu Reduta Ordona – opowiadanie adiutanta”.

 

Źródło: Wikipedia